BXL

‘Zie je, er is wel leven in de stad!’, roep ik blij als ik met mijn nichtje een pleintje oploop waar kinderen spelen. De ouderen op een bankje en iets verderop, op het hek erachter zitten twee zwarte kauwen met hun snavels naar beneden. ‘Bij mooi weer komt iedereen gemakkelijker weer naar buiten’!

Wat als bewoner zelf te doen? Hoe onze leefomgeving en onszelf gezonder maken? Hiervoor zijn geen grote veranderingen nodig. Alleen een kleine verandering in het levenspatroon.

Mijn nichtje en ik keren om en lopen snel de wijk weer in, weg van de autobaan. We komen dieper de stad in en zijn op zoek naar wat groen en frisse lucht. Maar daar kunnen we lang naar blijven zoeken. Er is weinig groen te zien.

‘Waarom is het hier zo dood?,’ vraagt mijn jonge nichtje met kinderlijke eenvoud als we op een zaterdagmiddag door de eeuwenoude straten van Brussel lopen. Op deze zachte lentedag in mei zijn we buiten om een frisse neus te halen. Het is bewolkt, een graad of 21 en niet eens regenachtig.

Op de dag dat de grote stad in zware mist was gehuld en de zon werd verdrongen tot ver achter de nevels, liep ik met ferme tred over het trottoir. Uit het ondoordringbare klonk alleen de gedempte toon van een voorbijrijdende tram en voor het tijdstip van de dag was het akelig leeg op straat.

Hoe is het toch mogelijk?! Hoe kan het dat Sint-Gillis meer leven bevat dan andere gemeentes in Brussel? Een zoektocht naar de bouwstenen die maken dat Sint-Gillis leeft.